Albart and Ai จงมุ่งไป

"สวัสดีครับ ผมชื่อกระเพราหมูกรอบหมายเลข5เป็นนักเขียนเรื่องนี้ครับ ผมมีความชื่นชอบในวิดีโอเกม มังงะ นิยาย และหนัง มีงานอดิเรกเป็นงานวาดครับ แต่เนื่องจากผมยังอ่อนประสบการณ์เรื่องงานวาดในจุดต่างๆทำให้เลือกที่จะมาเขียนนิยายแล้ววาดภาพประกอบแทนครับ ผมเคยมีงานนิยายมาแล้วสองเรื่องครับ แต่มันหายไปแล้วเนื่องจากระบบของ....นี้แหล่ะ ใครที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้หากชอบก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้บนอ้อมแขนของท่านด้วยด้วยครับ

"แล้วเจอกัน"

อรัมภบท - 00 ดอกไม้ที่หนักแน่นและปุ้ยฝ้ายที่อ่อนโยน

ครืน ครืน ครืน ก๊อบ ก๊อบ///

เสียงคนรถม้าขนของหนักแน่น รวมไปถึงเสียงของผู้คนมากมายที่กำลังส่งเสียงในตลาด ณ ที่แห่งหนึ่ง

ผู้คนมากมายกำลังจับจ้องและต่อแถวเพื่อซื้อของจากร้านแห่งที่ ที่มีผู้ชายหนึ่งกำลังค้าขายอย่างขยันขันแข็ง

"ผมขอซื้อมันฝรั่งอันนั้นในราขา50เดียลครับ"

"นี่พ่อหนุ่มจ้ะ ยายขอซื้อแอบเปิลหนึ่งกิโลอิวฮาลจ้า"

"นี่ๆ แอ็ดดี้ ชั้นกำลังรีบน่ะ ขอ.บราวไอซ์ต้นอ่อนสองต้นแล้วกัน

        "เข้าใจแล้วล่ะ ฉันจะรีบทำให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ

ชายผู้มีผมสีบรอนซ์ได้ตอบในทันที ผู้คนในระหว่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย จนเมื่อเวลาล่วงเลยไปนานเท่าที่จะนานได้ เวลาค่ำได้มาถึง ในขณะที่เขากำลังปิดร้านนั้น ก็มีผู้หญิงผมสีแดงปิดตาด้านหนึ่ง มีอาวุธแล้วสวมใส่ชุดเกราะ ท่าทางดุดันมาที่ร้านของเขา

กร๊อบแกร่งกึก กร๊อบแกร่งกึก  

"ถ้านับวันนี่ล่ะก็ ฉันคงเป็นลูกค้าที่นายไม่ชอบที่สุดสินะ"

 "เธอมาทำอะไรที่นี่ ราตีนี่"

แอ็ดดี้กล่าวตอบ ผู้หญิงคนนั้นจึงได้กล่าวว่า

"แย่จริงๆ สุดท้ายแล้วพวกผู้ชายได้อยู่ผู้หญิงนิดๆหน่อยๆก็เสียผู้เสียคนไปซะแล้ว ทำไม"ความตายไร้ทางหนี"คนนั้นในตอนนี้กลับมาเป็นคนทำงานห่ามรุ่งห่ามค่ำเพื่อสายเลือดบริสุทธิ์ที่ป่วยใกล้ใช้ที่นอนเป็นฝืนแทนนะ?"

 "มันเป็นความต้องการของฉัน ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเลย ฉันทำเพราะเป็นความตั้งใจของฉัน ถ้าเข้าใจแล้วก็รีบไสหัวไปซะ"

"อะไรกัน ทำไมนายไม่เหมือนในตอนนั้น แต่ก่อนยังใจร้อน รอที่จะหลั่งเลือดคู่ต่อสู้ผู้โชคร้ายเลยนิ ที่แท้ฉันมองนายผิดไปนี่เอง"

"อ่า เข้าใจแล้วก็รีบไปซะคุณลูกค้า"

"เดี๋ยวสิ เรื่องสำคัญนะ"

ทันใดนั้นเธอได้นำกระดาษหนาหนึ่งแผนและตราประทับตามล่าออกมาให้ชายตรงหน้าได้ดู

คลีลลลล เสียงคลีกระดาษได้ถูกเปิดออก

"นายเห็นเจ้านี่ นายคงจะเข้าใจสินะ   

ว่าสถานะการณ์ตอนนี้เป็นยังไง"

"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้วล่ะ หน่วย1ถึง15และรุ่นน้องพยายามยั่งเรื่องนี้ไว้ที่เมืองหลักสินะ ฉันรู้ราคาที่ต้องจ่ายดี เพราะแบบนั้นแหล่ะ"

"ฉันมาที่นี่เพื่อเจรจา เดิมทีฉันก็ถูกสงสัยด้วยเพราะฉันเป็นบัดดี้ที่อยู่โซนเดียวกับนายล่ะนะ ถ้านายยอมทำตามนี้ นายจะกลับไปเป็นสถานะเดิมอย่างที่เป็น โดยจะไม่มีการสูญเสีย ทุกอย่างจะกลับเข้าที่เดิมอย่างที่มันควรจะเป็น"

"ขอบคุณที่บอก แต่ว่าน่าเสียดายนะ ฉันเลือกหยุดการเนืองเลือดนั่นแล้ว ฉันรู้มูลค่าของคนที่อยู่ข้างหลังมัน ฉันบอกตัวเองแล้วว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีก"

ตรึงครืดดดดดด

หญิงผมสีแดงผู้มาเยือนได้ลุกขึ้นด้วยหน้าตาอันผิดหวัง กลับกัน เธอได้แสดงสีหน้าจริงจัง และประกาศต่อหน้าชายผู้ถูกตามล่า

"คิดไว้แล้ว่าต้องตอบแบบนั้น 

ต่อจากนี้นาย แอ็ดดี พราวเวิร์ดและ

คุณนายยูกิเมะ อะกาซึกิ พวกนายได้ถูกศาลอาณาจักร เรียบเรียงด้วยกองทัพทรงยานุภาพในนามอาโพคาลิปเดย์ ต่อจากนี้ นายจะมีสถานะ

ผู้ทรยสอาณาจักร หัวหน้าผู้ละหน้าที่ โจรร้อยเหลี่ยม ผู้ปริดชีพคนบริสุทธิ์ ต่อจากนี้นายถูกล่าค่าหัว ณ บัดนี้"

ผู้หญิงคนนั้นได้ตะโกนให้ยินไปทั่ว

หลังจากที่คำประกาศดังกล่าวออกไป ผู้คนมากมายในเมืองนั้นที่ได้ยินผ่านหน้าต่าง ประตู คนที่เดินผ่านซอยเหล่า บริเวณใกล้เคียง ส่งเสียงกู่ร้องขึ้นมาอย่างน่ากลัว ท่าทางพวกเขาเปลี่ยนไป พวกเขาไม่รีรอที่จะควักอาวุธต่างๆนาๆมาเพื่อจับและปริดชีพชายหนุ่มผมสีบรอนซ์คนนั้น ไม่เว้นแม้แต่หญิงแก่ เด็กเล็กแถวนั้น

"แก!!! แกมันไอ้สารเลวนั้นนี่เอง ตายซะเถอะ

ปั๊ง ปั๊ง เพล๊ง เสียงแจกันแตกและเสียงกัมปนาทของปืนและเสียงคนวิ่งไล่ตามพร้อมดาบในมือ

พร๊อบ ตึกตึกๆ เพล๊งๆ แกร๊ก ติ่งๆ ติ่งๆ ตึกๆๆๆ

ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะออกวิ่ง หลบเข้ามุมต่างๆเพื่อหลบกระสุน คมดาบมากมากำลังพุ่งมาที่เขาด้วยความอาฆาต ชายคนนั้นได้แต่ฉุดคิดในระหว่างวิ่ง ความตายที่เขาพรากไป บัดนี้ได้กลับมาล้างแค้นเขาแล้ว มันชวนคิดถึงอดีตของเขาอย่างยิ่ง

อ๊ากกก ฉิ่งง ชึกกกกก

"อย่าทำแบบนี้เลย"    ปั๊งงง!!!!!!

เสียงผู้คนกรีดร้องบนสนามรบ

ณ ที่ เมืองหนึ่ง ซึ่งเต็มทะเลเพลิงอันดำทมึน ชายหนุ่มผู้เก่งกาจเนื้อตัวของเขาชุ่มไปด้วยเลือดของศัตรูผู้โชคร้าย เขาได้ยืนบนที่สูงแล้วเฝ้ามองดูเบื้อง ในขณะนั้น มีหญิงผู้ท่าทางดี้ด้าได้ขึ้นมาข้างบนที่สูงใกล้ๆชายคนนั้น

"งานนี้คงจะลำบากคนในกรมแน่เลยแหะ เสื้อยิ่งเละคราบ ยิ่งซักออกยาก"

ราตีนี่ในวัย15ปีกล่าวขึ้นข้างชายหนุ่มข้างๆเธอ

"มีเหลือตรงไหนอีกบ้างที่ยังไม่ได้จัดการ ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้ว"

ชายหนุ่มผมสีบรอนซ์แสยะยิ้มหันมาทางเธอ

"

(เจ้าหมอนี้อีกแล้ว ไม่อยากร่วมงานกับเจ้าหมอนี้เลย)ก็นะ มีตรงประตูC ชานเมืองBล่ะมั้ง พอดีเลยเบื้องบนสั่งนายมาพอดี อย่าทำให้ผิดหวังล่ะ ถ้าเข้าใจ ลุยโลด เฮลเยียยยย"

หญิงสาวตอบพร้อมกับคว้ามีดสั้นคู่ของเธอ โดดลงไปในสนามรบในทันที ชายหนุ่มหลังจากได้รับคำสั่งเขาไม่รีรอที่จะลงข้างล่างในท่าทางที่น่ากลัว พร้อมกับฮัมเพลงที่เขาคิดขึ้น

"ฆ่า คำสองคำก็ฆ่า เบื่อ ฉันเบื่อ ฉันอยากไปเที่ยวทะเล ต้องรีบไปจัดการไม่ให้เสียเวลา สรุปแล้วเมื่อไหร่เธอจะเทน้ำให้ฉันดื่ม เอ๊ะเดี๋ยว แป๊บเดียวเธอลืม ตั้งแต่เมื่อคืน ยามที่ฉันไล่ฆ่า"

ชายหนุ่มมุ่งหน้าไปด้วยความรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็เจอกับผู้คนเคราะห์ร้าย พวกเขาเหล่านั้นถูกจัดการภายในไม่กี่วินาที เด็ก ผู้สูงอายุ หญิงและชายได้สิ้นลมหายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังดิ่งลงความมืดมิดของแสงเพลิงกำลังลุกลามสาดส่องบริเวณรอบๆ ทุกอย่างกำลังจะจบสิ้น ทันใดนั้น เสียงเดินอันเงียบเบาบางได้ใกล้เข้ามา มีแสงสีขาวอันอบอุ่นได้ปรากฎ ผู้กล้าพร้อมกับคฑาในตำนาน เธอได้มาขวางชายที่อยู่ตรงหน้า

"ช่วยหยุดอยู่ตรงนั้นด้วยคะ"

ชายโหดเหี้ยมที่มีท่าทีกระปรี้กระเปร่า จู่ๆไม่ขยับตัวไม่ได้เนื่องจากวิชาบางอย่าง

"ขะ..ขยับไม่ได้ แก แกทำอะไรกับชั้น ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"

"จิ ต ใ จ ข อ ง ท่ า น ก ำ ลั ง สั บ ส น "

เธอกล่าวพร้อมกับใช้มือสองข้างของเธอจับไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม เธอได้ใช้วิชาของเธอในมองเข้าไปในจิตใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า อดีตของเขาช่างดำมืด ภาพจ่างๆกำลังปรากฎ

"นี่ แกน่ะ จะก้มหน้าไปถึงเมื่อไหร่ ถ้าไม่แกไม่ลงไปเก็บแต้มล่ะก็ วันนี้จะไม่มีน้ำให้ดื่มแล้วนะ"

หญิงอ้วนท่วมท่าทางน่ากลัวกล่าวไปที่เด็กหนุ่มที่ผอมซูบในกรง ราวกับว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ

"นี่แอ็ดดี้ ข้างนอกมีสวนสัตว์ นี่แอ็ดดี้ ข้างนอกมีข้าวสาลี นี่แอ็ดดี้ ข้างนอกมีนมจากวัวด้วย ถ้าดื่มล่ะก็ นายจะมีกระดูกแข็งแรงแถมตัวสูงขึ้นด้วย นี่แอ็ดดี้ รู้รึเปล่าคนใส่สูทสีดำเป็นพวกชอบกดอะไรแข็งๆในที่มืดๆด้วยนะ ถ้ากดเสร็จก็จะกระดาษขาวดำตัวหนังสือเยอะด้วย คนดูจะสนใจสุดๆเลยล่ะะ ไว้วันหลังจะเอาก้อนนุ่มๆมาให้นายชิมด้วยนะ"

เด็กหนุ่มตัวน้อยแววตาไร้ชีวิตชีวา มองไปที่มุมกำแพง ปากบ่นพึมพำไปทั้งอย่างนั้น หญิงอ้วนท่วมคนนั้นจึงจับสิ่งหนึ่งโยนเข้าไปต่อหน้ากรงเหล็ก

"ถ้าแกอยากจะเจอไอ้ขี้ขลาดนั้นนักล่ะก็ นี่ไง"

ตรุ๊บ ตรึกๆ ตรึก 

กระโหลกของมนุษย์กลิ่งมาอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม ทำให้เด็กหนุ่มได้รู้ความจริง คนสำคัญของเขาไม่ได้กลับมาอีกแล้ว

แกร๊ง แกร๊กๆๆๆๆๆๆจึ่กกๆๆ

เด็กหนุ่มพุ่งไปกัดที่กรงด้วยความแค้น เลือดไหลท่วมปาก นัยตาเต็มไปด้วยความแค้นและโศกเศร้าความจริงได้อยู่ตรงหน้าเขา เพื่อนข้างๆของเขาไ_________________________

ฟรืด!!!!!!!

จู่ๆภาพทั้งหมดก็ตัดมาที่เมืองที่กำลังมอดไหม้ในขณะนี้ ผู้กล้าตกใจกับอดีตของชายผู้เหี้ยมโหด ก่อนที่เธอจะรู้สึกเหมือนมีของเหลวไหลบนมือของเธอ น้ำตาของชายผู้หนุ่มไหลรินอาบแก้มของเขา

"ช่วยผมด้วย"

ภาพเด็กหนุ่มตัวน้อยในอดีตยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่มคนนั้น และกำลังพูดอะไรบางอย่าง

"ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย ขอร้องล่ะ ผมยังไม่อยากตาย"

ทันใดนั้นนนน

ฟิ้ววววว มีดปลายเหล็มพุ่งทะลุภาพนั้น

ภาพเด็กหนุ่มกำลังจ่างลง แล้วปรากฎราตีนี่พุ่งมาด้วยความเร็ว

"ทำอะไรของเธอน่ะ"

ราตีนี่กล่าวขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ เธอกล่าวพร้อมกับจ้องไปที่ผู้กล้าคนนั้น ในมือถือมีดเล็งไปที่ผู้กล้า

"สายเลือดบริสุทธิ์สินะ (คิดไว้แล้วว่าซักวันต้องเจอ กลุ่มผู้ปกป้องที่ถูกลืม ชาวเมืองหวังพึ่งทหารรับจ้าง ผู้กล้าเลยถูกอัญเชิญน้อยลง แกคงจะเป็นส่วนน้อยที่มาให้เจอสินะ แต่ได้ยังไงกัน?!) ถ้าหมดธุระล่ะก็ ปล่อยตัวชายคนนั้นซะ เขาเป็นบัดดี้ของฉัน ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นเป้าหมายที่อยู่นอกสัญญาล่ะนะ"

"ฉันมองเห็นความตั้งใจของคุณค่ะ แต่ชายคนนี้ฉันคงจะต้องปกป้องให้ห่างจากพวกคุณค่ะ เขาไม่ควรมาอยู่ในที่แบบนี้"

เธอพูดจบ พร้อมกับยกคฑาไปที่ราตีนี่

"พวกคุณบงการเขา ทั้งที่เขาไม่ต้องการ สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ คือความสงบสุข 

ไม่ใช่การช่วงชิงคนสำคัญ แบบที่เขาเคยโดน"

"อย่างเธอจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับพวกเรา พวกเราแค่ทำตามสิ่งที่เราเชื่อ มันก็แค่นั้น........."

ท่าทีของราตีนี่ตกใจอย่างน่าประหลาด เธอนึกขึ้นได้ว่าชีวิตของเธอถูกควบคุมโดยกลุ่มคนและกระดาษใบหนึ่งเท่านั้น ท่าทางของเธอเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มสั่นกลัวและวิตกกังวล ก่อนที่เธอเริ่มสติแตกในทันที

"ยัยผู้หญิงอย่างแกจะไปเข้าใจอะไร๊ หลีกไปซะ!!!!!'

เธอพุ่งไปเข้าไปหาผู้กล้า จู่ๆก็มีชายคนนึงยกดาบป้องกันร่างของผู้กล้าเอาไว้

ชายหนุ่มผมสีดำปรากฎตัวขึ้นปกป้องผู้กล้าเอาไว้

"น่าเสียดายนะ เธอเลือกที่จะทำแบบนั้นแล้ว ชั้นคงได้แต่ตอบรับล่ะนะ

บันทึกของลาล่า 01 ทหารรับจ้าง

แรกเริ่ม ชาวบ้านตกทุกข์ได้ยาก

เพราะต้องพบเจอกับเหล่ามอนสเตอร์และสัตว์มายา ที่ว่ากันว่าเป็นบทลงโทษของเทพเจ้า จึงได้มีการอัญเชิญเหล่าผู้กล้าขึ้น แต่ทว่านานวันเข้าโลกพบแต่ความเสื่อมโทรม ผู้กล้าเหล่านั้นแรกๆก็ออกช่วยเหลือผู้ตกได้ยาก แต่ว่าช่วงหลังกลับขึ้นยึดครองเมืองเสียเองทำให้ชาวบ้านต้องทนทุกข์จากค่าครองชีพ ความสะดวกสบาย ความเป็นอยู่ จนกระทั่งการมาของทหารรับจ้าง บุคลากรทางการค้าผู้ทรงประสิทธิภาพ ที่เกิดจากความคิดของผู้นำอาณาจักรหนึ่ง พวกเขาเหล่านั้นสามารถดำเนินงานได้ทุกอย่างเพียงแค่มีผู้ถือสัญญา ผู้ส่งเอกสาร และผู้รับรอง ราคาจะขึ้นอยู่กับงาน ต้องจ่ายในราคาสมน้ำสมเนื้อเท่านั้น ชาวบ้านจึงให้ความนับถือทหารรับจ้างมากๆในปัจจุบัน เคยมีครั้งนึ่งที่ทหารรับจ้างสังหารผู้กล้าผู้หลงอำนาจได้สำเร็จ นี่จึงเป็นเครื่องยืนยันว่าสัญญาที่ถูกตีตรานั้น เป้าหมายจะต้องบรรลุล่วง.

ตึกๆๆๆๆ

แอ็ดดี้วิ่งหนี เข้าไปในโรงม้านอกชานเมือง ห่างไม่ไกลนักโรงม้าฉายแสงสว่างจากคบเพลิง ก่อนแอ็ดดี้ที่เจอเข้ากับม้าตัวหนึ่ง ข้างๆมีชายหนุ่มกำลังนั่งทานของว่างอยู่

"นี่ ชั้นขอยืมตัวนึงนะ ค่าตอบแทนคงจะเป็นช่วยคนที่กลับใจได้แล้วกัน"

"เอิ่มมม ตัวนั้นมันแก่แล้วนะขอรับ จะดีหรอ?"

"ก่อนที่ชั้นจะไป มีอะไรขอให้ช่วยอย่างนึง"

ฮี้ฮฮฮ ม้าร้องก่อนที่จะเขาจะขึ้นไป

"มันอยู่ข้างในนั้นรีบตามไปเร็ว"

ชาวบ้านพร้อมด้วยเหล่าอัสวินมากมาย วิ่งมาที่โรงม้าอย่างไม่รีรอ ก่อนประตูโรงม้าจะเปิดออกพร้อมกับม้าที่วิ่งออกมามากมาย

"อ๊า อ๊า อ๊า มีชายคนนึงขโมยม้าในคอกของผม หนีไปแล้ว"

ชายหนุ่มทำหน้าตานิ่งชูมือขึ้นแล้วกล่าวขึ้นต่อหน้าชาวบ้าน ชาวบ้านมองเห็นจุดที่ชายหนุ่มชี้ไป

รีบตามไป รีบตามไป รีบตามไป

("ผะ...ผมช่วยคุณหลบหนีผมจะไม่โดนความผิดหรอกหรือขอรับ")

("ถ้านายไม่อยากรับความผิดเพราะช่วยชั้นล่ะก็ ปล่อยม้ามาออกหมดซะ แล้วบอกว่าม้าทั้งหมดที่ปล่อยเป็นฝีมือของชั้นที่ขโมย

แบบนี้คงจะโอเครสินะ")

("เข้าใจแล้วขอรับ ด้วยเกียร์เอ้ย!! ด้วยเกียรติของอัศวินขอรับใช้ท่าน")

("เป็นคนดีจริงๆ คนดีแบบนายไม่อยากให้เป็นอะไรจริงๆ")

ท่ามกลางความวุ่นวายหน้าโรงบ้านชาวบ้านกำลังยุ่งกับการจับม้า ผู้หญิงผมสีแดงคนหนึ่งได้เดินเข้ามาหาชายหนุ่มคนเฝ้าม้า 

ท่าทีของเธอพอจะรู้สถานะการณ์ทั้งหมด

"รู้รึเปล่า ช่วยผู้มีความผิดหลบนี้ มีโทษร้ายแรงถึงชีวิตนะ"

"ถึงข้าน้อยจะทำงานธรรมดา แต่ก็พอรู้ว่าควรละเว้นไว้บ้าง 

ไม่เหมือนพวกที่ใช้ชีวิตตามกระดาษหนาๆใช้อิทธิพลนายจ้างทำร้ายคนไม่มีทางสู้"

เมื่อราตีนี่ได้ยินจึงโมโหเลือดขึ้นหน้าคว้าคอเสื้อชายหนุ่มขึ้นมาผลักใส่เสาด้านหลังก่อนที่จะกล่าวขึ้น

"ระวังปากแกไว้ให้ดี พวกที่พูดแบบนี้ส่วนใหญ่ก็กลายเป็นแค่เศษสวะข้างถนนกันทั้งนั้น"

"ชะ...ใช้สิขอรับ ใช้กำลังแก้ปัญหาอย่างที่ท่านเคยทำในทุกงาน"

"หยุดอยู่แค่นั้นแหล่ะ"

ผู้หญิงผมสีส้มท่าทางจริงจังกล่าวขึ้น พร้อมกับเดินมาใกล้ชายหนุ่มที่ถูกจับ ราตีนี่จ้องมองมาที่เธอก่อนที่จะค่อยๆปล่อยคอเสื้อขอชายหนุ่มลง

"นี่คุณทหารรับจ้าง ถึงลูกน้องของฉันจะปากเสียหน่อย ต้องขออภัยด้วย ได้โปรด ปล่อยเขาเถอะ ฉันจะอบรมเขาใหม่เอง"

"เข้าใจแล้วก็ทำด้วย ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว"

"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ"

ราตีนี่พูดเสร็จหันหลังกลับ ก่อนที่จะก้าวไปริมทางรถม้าคันนึงกำลังมารับเธอไปพร้อมกับลูกน้อง

ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปสู่สถานไหนที่ซักแห่ง

ผ่านไปไม่นาน แอ็ดอี้ได้ควบม้ามาถึงบ้านของเขาใกล้ริ่มชายฝั่งทะเลที่มีป่ารอบบ้าน หลังจากที่เขาก้าวลงจากหลังม้าเสร็จ เขาจึงเดินเข้าไปในบ้านเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ซึ่งภรรยาของเขากำลังรออยู่แล้ว

"ยินดีต้อนรับกลับ ที่ที่ฉันจากมา เขาพูดแบบนี้ล่ะ"

"กลับมาแล้วล่ะ เหนื่อยหน่อยนะ"

"ฉันทำอาหารไว้เรียบร้อยล่ะ เปลี่ยนเสื้อแล้วมากินด้วยกันสิ"

ภรรยาของเขายิ้มตอบรับก่อนที่จะเดินเขามาใกล้ๆ เธอสังเกตว่ามีรอยแผลถลอกบริเวณข้อศอก

"คุณคงจะไปเจอเรื่องแย่ๆมาสินะ มานี่สิฉันจะรักษาให้"

"ขอบใจนะ ช่วยได้มากเลย"

"ช่วงนี้ฉันใช้พลังไม่ได้เลย คงเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กสินะ วันนี้น่ะไปตรวจครรภ์กับคุณเฮดเทียร์มาแล้วแล้วล่ะ บอกว่าเป็นชายกับหญิงล่ะ สุขภาพแข็งแรงดีด้วย ผิดกับฉันอ่ะนะ ฮ่าๆ"

แอ็ดดี้ได้ยิน จู่ๆชายหนุ่มน้ำตาไหลอาบแก้ม โชคดีมากที่ภรรยาที่เขารักปลอดภัย ช่วงที่เธอตั้งครรภ์มานี้เธอมีอาการเจ็บป่วยรุนแรงกว่าคนปกติ ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอก็ยังต้องการให้สามีของเธอออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอยู่ดี

"ยูจัง ฉันน่ะนะ จะไม่ไปไหนอีกแล้ว

ฉันจะขออยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณกับลูก"

"เอ๊ะ ฉันอยู่คนเดียวไหวอยู่นะคะนี่ไงชูสูงนิ้วไหวอยู่"

"ฉันเอ่อ คือ....."

"คุณคงจะคิดถึงเจ้าตัวเล็กสินะ มานั่งตรงนี่สิคะ"

ชายหนุ่มตอบรับ เดินไปยังโซฟาที่เธอนั่ง เขานอนลงบนตักของภรรยา ความอบอุ่นของเธอได้พุ่งผ่านตัวเขาทำให้รู้สึกได้ ยูกิเมะลูบหัวของเขาอย่างอ่อนโยนไปมา

"ดูนี่สิ เจ้าตัวเล็ก พ่อของเธอต่อสู้เก่งมากเลยนะ ถึงในอดีตเขาจะเป็นคนเม่อลอยชอบวิ่งอาบน้ำมะเขือเทศบ่อยๆก็เถอะ ฮ่าๆ แต่ลึกๆแล้วพ่อเป็นคนที่อบอุ่นมากเลยล่ะ"

"ยูจัง! เดี๋ยวลูกก็เลียนแบบหรอก"

"ฮิฮิ้ พ่อน่ารักจะตาย ถ้าลูกเป็นแบบพ่อล่ะก็ ลูกต้องเข็มแข็งนะ แม่ค่อยจะเชียร์เลย"

"ยูจังเนี้ยน้า เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ฮ่าๆ"

ช่วงเวลาเหล่านั้นได้ผ่านไป จนถึงกลางดึกช่วงเวลาที่เธอควรที่เข้านอน แอ็ดดี้แบกเธอขึ้นไปไว้บนขึ้นไปยังห้องนอน ก่อนจะค่อยๆวางเธออย่างนุ่มนวล

"คุณคะ จะออกไปไหนหรอ"

"ฉันว่าฉันจะนอนข้างล่าง มีอะไรก็บอกฉันเลยนะฉันจะไปทันที"

"กังวลเรื่องอะไรหรอคะ?"

"เปล่าซักหน่อย ไม่มีอะไรหรอก 

งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ"

"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

"แอดดดด ตรึง"

ชายหนุ่มได้เดินลงจากห้องนอนพร้อมกับนอนที่โซฟาชั้นล่างในขณะที่หนังตากำลังคลาย ความอ่อนเพลียกำลังเบาบาง เขาข่มตาลงช้าๆ

ตี้ดึงๆ ตี้ดึงๆ

เสียงออดหน้าบ้านกำลังดังขึ้น

ชายหนุ่มที่กำลังจะนอนลุกขึ้นไปประตูหน้าบ้านอย่างอ่อนเพลีย ก่อนจะใช้มือบิดลูกบิดประตู หลังจากเปิดประตู เด็กหนุ่มผมสีดำมันเงางาม และชายอีกคนนึงข้างหลังกำลังยืนต่อหน้าเขา

แอ๊ดดดดดดดด

"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีอะ... อะ?!"

"รุ่นพี่เนี่ยมีช่องโหว่อยู่เต็มเลยนะครับ"

หวืดดดด ตึง!!!! 

หมัดอันเบาบางแต่ทรงพลังมันเร็วและรุนแรงถูกประเคนไปท้องของแอ็ดดี้อย่างจัง จนเขากระเด็นเข้าไปในบ้าน

อะ อ๊ากก อุ๊วกกก อ๊ากก อัก!!!

เลือดมากมายออกมาจากปากของเขา ก่อนที่เขาจะค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ

ทหารรับจับจ้างหน่อยที่ 0 

(**หน่วยของอาณาจักร)เดธไรเซอร์

"ผมล่ะเสียดายคนอย่างรุ่นพี่จริง ทั้งที่เป็นจอมเชือดผู้ทาสีด้วยเลือดของศัตรูแท้ๆ แต่ดันมาเล่นบทพ่อลูกอ่อนซะงั้น ไม่ไหวๆ"

้เด็กหนุ่มพูดขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มผู้เครงครึ้มคนนึงจะเดินเขามาในบ้านเขากล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า

"แต่ก่อนเคยถูกใจเธอผู้นั้น ที่แท้แต่ว่าตอนนี้เป็นได้แค่พวกไร้น้ำยาสินะครับ"

ทหารรับจ้างหน่วยที่ 0 **ฮังกรี่เอเทอร์นอล

"พวกนายมีธุระอะไรกับชั้น"

เขาถามพวกนั้น

"ผมแค่ถูกไหว้วานมาน่ะครับ เดิมที่พวกผมไม่สนใจคำร้องขอของพวกชั้นล่างหรอก แต่ว่าเธอเป็นที่ชื่นชอบคุณราชินีของพวกผม ผมเลยต้องมาจัดการเองครับ"

"ถ้าทราบแล้ว คงจะรู้สินะครับว่า หน่วย0ขึ้นชื่อเรื่องนี้มากกว่า คุณมันก็แค่ของโบราณซื้อตามท้องตลาด ถ้าไม่ทำหน้าที่ล่ะก็ ช่วยหายๆไปเถอะครับ"

หวืดดดด ปรั๊งงงง!!! ตึ้งงงงง

หลังจากที่เขาพูดจบ แอ็ดดี้ปลิวไปติดกำลังแพงราวกับว่าโดนเวทย์มนตร์ เขาถูกผลักด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น

อะเฮือกกกก อัก ค๊าาา

("กระดูกในร่างกายแตกหมด เครื่องในเละไม่เหลือชิ้นดี ขามันหัก ทุกอย่างรอบๆตัวกำลังมืดลง)

.

นี้ แอ็ดดี้

นี้......

"คงจะเหนื่อยน่าดูสินะ"

"อ่าที่ผ่านมาก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ"

"นายเจอความสุขที่นายตามหารึเปล่า"

"เจอสิ เรื่องที่นายฝากไว้ฉันทำไว้หมดแล้วล่ะฉันมีความสุขมากๆเลยละ

"งั้นหรอ ดีใจจัง"

"ฉันรู้แค่นั้นก็พอใจแล้วล่ะ"

"นี่แอ็ดดี้ นายช่วยหลับไปก่อนได้ไหม?"

"นายจะทำเพื่อปกป้องยูกิเมะหรอ"

"ใช่ ก็เป็นสิ่งสำคัญที่เรามีนี่"

"ฉันอาจจะทำเรื่องแบบนายไม่ได้แต่ว่าฉันโอเคที่มีชีวิตแบบนี้ล่ะนะ

"งั้นฉันไปล่ะนะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ ถ้า......มา....ตั้งเป็น...../..../.ด้วยนะ

"อ่า จะพาไปที่ๆปลอดภัยแล้วจะบอกให้ได้เลย"

ท่ามกลางบ้านในตอนนี้ มีฝุ่นมากมายกระจายรอบๆ กองอิฐและเฟอนิเจอร์ที่หัก ชั้นหนังสือที่กระจัดกระจายเครื่องครัวที่คดงอ แก้วจานแตกเต็มพื้น ร่างของชายที่ไม่มีทีท่าว่าจะรอด แต่ทว่ากลับลุกขึ้นมาโดยไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย ก่อนจะพุ่งไปยังเด็กหนุ่ม

"ผมได้ตัวผู้หญิงแล้วล่ะครับ เดี๋ยวจะรีบนำไปส่งราชินีตอนนี้เลย เอ๊ะ!? ตั๋วเที่ยวหน้าร้อนกับดูคณะละครสัตว์หรอ ไม่เลวเท่าไหร่"

พรืบบบบ จึบบบบบ ตุก

แอ็ดดี้คว้าตัวยูกิเมะมาโดยที่เด็กหนุ่มไม่รู้สึกตัว สร้างความตกใจให้กับชายที่ข้างๆ

"รีบไซหัวไปซะก่อนที่พวกแกจะเหลือแค่ชื่อบนกระดาษนั้น"

"โอ้ววว รุ่นพี่เองเหรอเนี้ย

 เร็วเหลือเชื่อไปเลยนะครับ เร็วพอๆกับตอนที่ผมไม่เอาจริงเลย"

"เริ่มแสดงท่าทีแบบนั้นมาแล้วสินะครับ ยืนนานแล้วจะได้อุ่นเครื่องซะที"

"งั้นมาเจอกันหน่อยไหม?"

แอ็ดดี้ไม่รอช้า เริ่มโจมตีไปไปที่สองคนด้วยความรวดเร็ว เขารู้อยู่แล้วทำอะไรพวกเขาไม่ได้ พวกนั้นถูกฝึกละทิ้งความเจ็บปวดไปทั้งหมด จึงทำได้แค่หยุดพวกเขาเอาไว้ด้วยการหักอวัยวะบางส่วนเอาไว้

กร๊อบบบบบบ

(เห้ ขาของผม)

"บ้าเอ้ยย ดันเสียท่าให้จนได้ รุ่นพี่ครับ ผมชักจะโกรธแล้วนะครับ"

("กะไว้แล้วถึงจะถูกฝึกให้ไม่มีความเจ็บปวด แต่ไม่กล้าคืนรูปอวัยวะสินะ คงเป็นเพราะสัญชาตญาณพื้นฐาน")

ฟริ้วววว พรึ่บ

ชายหนุ่มขี่รถม้าออกจากบ้านของเขาหวังออกไปให้ไกลที่สุด ในขณะนั้นชายอีกคนก็กำลังขี่ม้าตามมาพร้อมกับขาที่กลับด้าน

("ตอนนี้ต้องพายูจังหนีไปไกลๆ ไม่สิ ต้องฝากให้คุณเฮดเทียร์ไว้")

("ไม่นะ จะถึงขีดจำกัดของเธอแล้วหรอ ทำไมกันเรื่องแบบนี้มัน!?")

ในขณะที่รถม้ากำลังวิ่งไปอยู่นั้น จู่ๆยูกิเมะก็ตื่นขึ้นพร้อมด้วยอาการเจ็บท้อง 

"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ เอ๊ะ อ๊ะ ท้องของฉันเจ็บมากๆละ..เลย

"มีคนไม่ดีตามมา แต่ว่าฉันมีวิธีจัดการแล้วล่ะ"

"นี่ พาวจังคงจะไม่ทิ้งฉันไปหรอกนะ แล้วเจ้าตัวเล็กล่ะ เธอต้องกลับมานะให้ได้นะ

ฉันอยากจะอยู่กับพาวจังที่บ้าน อยากให้มันเป็นเหมือนเดิม ฮึฮึอ ฮือๆ"

"ขอโทษนะ แต่ว่ามันไม่มีทางเลือกจริงๆฉันทำจะทำในสิ่งที่ฉันทำได้ แต่ว่ายูจังต้องสัญญานะว่าจะให้ลูกได้เป็นอย่างที่ตัวเองจะเป็น กินข้าวให้อิ่ม บอกเขาว่าอย่านอนดึก ถ้าเห็นคนอื่นลำบากต้องช่วยนะ บอกเขาด้วยว่านมมีประโยชน์ และก็

งานที่พิมพ์ในห้องมืดๆเป็นงานไม่ดีเพราะมันหนักไปสำหรับเขา....."

"ฉันสัญญา แต่ว่าพาวจังต้องกลับมานะ"

"อ่า จะต้องกลับไปแน่นอน"

("นี่ เจ้าม้า ฉันรู้ว่านายรู้จักที่อยู่เฮดเทียร์ จงพาภรรยาของฉันไปที่บ้านของหล่อนซะเจ้าม้า")

ฮี้ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เสียงม้าร้องตอบ

ก่อนชายหนุ่มจะโดดลงจากรถม้า เขาได้กล่าวถ้อยคำนึงให้กับภรรยาของเขา

"ลูกของเราน่ะชื่อ เอาเบิร์ตแอนไอ ฉันดีใจที่ได้อยู่กับเธอนะ ถึงจะเป็นเวลาที่ไม่นานนัก แต่ก็ขอบคุณนะ ฉันมีความสุขมากๆเลยล่ะ ยูกิเมะจัง"

"พะ....พาวจัง ชื่อลูกน่ะเพราะมากเลยๆล่ะ กลับมาหาเอาเบิร์ตและไอให้ได้น้าาาาาาา"

หญิงสาวกล่าวเอ่ยตอบชายทันที ควันของดินที่ม้าวิ่งผ่านกำลังฟุ้งไปทั่ว พร้อมกับร่างของชายหนุ่ม

ผู้มีผมสีบรอนซ์ได้โดดลงมาจากรถม้าของเขา

เขาได้ตระหนักรู้แล้วว่าการเดินทางของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว พร้อมในขณะนั้น เสียงเดินพร้อมกับหน่วยลึกลับสีดำได้ปรากฎตัวต่อหน้าเขาพร้อมกับอาวุธสมัยใหม่ทางวิทยาศาสตร์ 

หน่วยแกรมม่า//เล็งเป้า//

"จริงๆแล้วรุ่นพี่ไม่ได้ต้องการแบบนี้สินะครับ แต่ถึงจะพาภรรยาหนีไปได้ หน่วยแกรมม่าก็ตามรอยได้เหมือนเดิม ตามพิกัดนั่นแหล่ะครับ

"ไว้ค่อยไปตามรอยแล้วกัน หลังจากที่พวกแกตายไปหมดแล้วล่ะนะ"

เขาพูดพร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปหาทหารเหล่านั้น

แต่ทว่า

ปั้งๆๆๆๆๆ!!!!!! ปั้งงๆๆๆๆๆ"!!!! เสียงกระสุน

เสียงกระสุนมากมายดังขึ้น กระสุนพวกนั้นเป็น

กระสุนพิเศษที่จะเจาะทำลายระบบต่างในระดับ

เซลด์ ชายหนุ่มหลังจากโดนยิงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลง พร้อมกับวิ่งกระชากทหารพิเศษทิ้งไปทีล่ะคน ก่อนที่จะโดนดาบสีดำมากมายเริ่มที่จะกวัดแกว่งไปที่เขา ทำให้ความเร็วเริ่มตกลงมา ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ใช้ทหารเป็นโล่ต่อสู้ตามกำลังที่มี เวลาผ่านไปจนใกล้รุ่งส่าง สภาพพื้นหญ้าย้อมไปด้วยสีเลือด ทหารครึ่งหน่วยล้มตายกันมากมาย สภาพของชายหนุ่มคนนั้นตอนนี้เหลือแต่ครึ่งตัวเท่านั้นและการมองของเขานิ่ง ไม่ขยับไปไหน ราวกับเขาได้หมดลมหายใจ แต่ ทว่า

กร๊อบ ๆกร๊อบ ก๊อบ ก๊อบ

ทันใดนั้นก็มีรถม้าขบวนนึงกำลังมา จากนั้นก็มีผู้หญิงผมสีแดงในชุดสูทกำลังเดินลงมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีทีท่าสงาง่ามเดินลงมาที่เขา

"--ยืนยันเป้าหมาย การมองเห็นถูกปิด อวัยวะขาดไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ สมองยังทำงานอยู่--??

"ทำได้ดีมาก ของเล่นที่น่ารักของฉัน"

"ถึงจะน่าเสียดาย นายอุตส่าผ่านตัวเลือกแท้ๆ แต่กลับหลงผู้หญิงไปได้ ฉันต้องมองนายใหม่แล้วล่ะ อุ๊บ จะมองนายได้ยังไงกันนะ ก็นายเหลืออยู่แค่นี้เนี้ย ฮ่าๆ"

"คนนี้คือ แอ็ดดี้เพคะ ชายผู้มีอดีตยาวนาน และเคยเป็นบัดดี้ของข้าด้วยเพคะ"

"อ่อ เพื่อนของราจังนี่เอง จะว่าไปก็แล้วก็แสบเอาเรื่องอยู่นะ เล่นทำลายผลงานชิ้นโบว์แดงของฉันสาหัสเลย"

"--ยืนยัน พบตำแหน่งเป้าหมายแล้ว คุณนายยูกิเมะ อากะซึกิ อยู่ห่างจากที่3กิโลเมต้า--"

"ถ้าหากเจอเด็กล่ะก็ นำกลับมาให้ฉันทันที เราจะสร้างสิ่งสุดยอด เพื่อเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ งานของเธอมาแล้วล่ะราจัง"

พรึ๊บบบบ ทันใดนั้น

ชายหนุ่มที่นอนอยู่ที่ยินเรื่องทั้งหมดพุ่งตัวไปที่หญิงคนนั้นอย่างไม่ลังเลไร้การป้องกัน แต่ทว่า

ฉีกกกกกก ชิ่งงงงง ตึบๆ ตุกๆ ตุก     ตุก

___ไม่ทราบตำแหน่ง___ คอนโทรรูเลอร์

_คุณนายไม่ระวังซะเลยนะครับ_

"อุ๊บ รูจังเองหรอ ดีจริงๆที่เธอมาด้วย"

"ถึงฉันจะทำตัวไร้การป้องกัน แต่ว่าฉันเชื่อในลางสังหรมากเลยล่ะ ฉันรู้ว่าเธอจะต้องทำร้ายชั้นแน่นอน รวมไปถึงฉันรู้ด้วยว่าภรรยาสุดน่ารักของเธอกำลังจะเปลื่ยนลางสังหรของฉัน แต่ช่างเถอะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สุดท้ายลางสังหรของฉันก็นำพาสิ่งที่สำคัญของเธอมาให้ฉันอยู่ดี ไม่ต้องเสียใจหรอกจ้ะ"

สิ้นเสียงนั้น หัวใจของชายหนุ่มได้หยุดเต้นลงเขาได้หลับตาลงไปทั้งอย่างนั้น ภายในได้แต่คิดโทษตัวเองเพราะต้องพาภรรยาหรือคนไม่เกี่ยวข้องมายุ่งด้วย เขาแค่ต้องการใช้ชีวิตธรรมดาของตัวเอง จะบอกว่าเขาอยู่ในที่ไม่ดีหรอ เขาถูกบังคับหรอ เรื่องนั้นไม่มีใครสามารถบอกได้